Dag 1 en 2: Peddelen!

Je kan er je klok op gelijk zetten. Hoe mooi het fietsen ook is. Plotseling denk je: Het is mooi geweest voor vandaag. Tijd voor douche, diner en een goed bed!. Even de spieren en het achterwerk tot rust laten komen. En na dat moment wordt het er meestal niet makkelijker op…

Maar vandaag heb ik geluk. Want net als ik dreig te gaan verlangen naar de ontspannen luxe van het hotel, breekt de zon door. Het geeft een warm gevoel. Verdreven is de kou. En de natuur in haar fraaie late lente outfit, laat zich van haar mooiste kant zien.

Genieten dus van het schitterende landschap rond het -in deze tijd- snelstromende riviertje Rur. Groen zoals hoort in de late lente. Zwanen met jonkies. Zij ploeteren vrolijk tegen de stroom op. Schitterende korenvelden. Grappige bruggetjes. Schapen die net hun vacht zijn kwijtgeraakt. En net als ik zich kunnen warmen aan het doorbrekende zonnetje. Dit is precies wat zo verslavend is aan het fietsen. Je kan het landschap zien en ruiken en de frisse wind stroomt je tegemoet.

Dinsdag begin ik aan de tocht met de etappe van Lisse naar het Brabantse Uden. Ruim 123 kilometer peddelen. Een schitterende tocht die ik iedereen kan aanbevelen. Desnoods met de motor of de auto. Hoewel je dan wel veel mist….

Wat heeft Nederland toch een mooie plekjes. Dwars door het polderlandschap tussen Nieuwveen en Kockengen. Dan de mooie omgeving van Haarzuilens. Even ploeteren om Utrecht door te komen. Maar, het moet gezegd worden: ze doen ook daar echt hun best doen om het de fietser naar het zin te maken.

Daarna rivierenland in. De prachtige landschappen rond Culemborg. Een slaperig pontje over de lek. Ik vergeet gewoon dat ik moet lunchen. Het is dus al tegen half twee als ik neerstrijk op een terras in Beusichem. Nooit van het plaatsje gehoord. Maar het mag er echt wezen.

Als ik In Beusichem aankom begint de zon te schijnen. Wordt tijd ook. Want het is al de hele dag bijzonder fris. Zelfs mijn extra warme kleding kan dat niet verhullen. Heb nog net niet geklappertand. Een aardige mevrouw van het plaatselijk Grand Café blijkt een getalenteerde kok. Als je het plaatsje ooit bezoekt, bestel dan zeker het Spaanse broodje. Erg lekker!

Maar intussen is de zon verdwenen en ik zit te vernikkelen op het terras. Dan maar weer op de fiets. Op naar Tiel. Nu dat is geen straf want het landschap is prachtig. Overal fruitbomen en groene landerijen.

Bij Tiel arriveer ik precies op tijd voor het vertrek van het veer over de Waal. Een indrukwekkende stroom in het polderlandschap. Aan de overkant aangekomen vervolg ik de weg naar Oss en dan wordt het landschap Brabants groen. En de zon breekt door. De laatste kilometers schieten voorbij. Kermis in Nistelrode vraagt om een kleine improvisatie van het routeschema. Maar dan wordt het tijd om de precieze locatie van hotel De Vrije Teugel op te gaan zoeken.

Klein stukje nog, laat Google weten. Sla maar hier rechtsaf het bos in. Na enige minuten voel ik mij letterlijk het bos in gestuurd. Het bospaadje wordt slechter en slechter. Een fietser fietst. Maar binnen de kortste keren loop ik te ploeteren midden op een zandverstuiving. Ridder te voet. Maar ik weet niet van opgeven. De overzijde van deze zonovergoten zand woestenij haal ik zelfs lopend. Snel weer op de fiets. En kort daarna rij ik het terrein van het verblijf voor de nacht op.

Facetimen met Ingrid verloopt niet vlekkeloos. De verbinding hapert. Die verbinding moet gedeeld worden met vele andere gasten. Na het diner Amusca overleg met Walter. Dan maar de 4g gebruiken. Dat komt mij duur te staan. Want vandaag laat Vodafone mij weten dat ik toch echt door mijn bundel heen ben.

Woensdagmorgen wekken fluitende vogeltjes mij. Gelukkig kan ik mijn benen nog bewegen. Moet je altijd maar weer afwachten na een eerste dag van een tocht boven de honderd kilometer. Maar alles werkt gelukkig nog.

Na een heerlijk ontbijt zet ik koers naar Roermond. Een rit van 68 kilometer. Weer een heel ander landschap hier in de Peel. Maar zeker niet minder mooi. Aspergevelden afgewisseld door groene stroken. Kerkdorpen. En veel veelteelt.

Na goed 3 uur peddelen bereik ik alweer Roermond. En het begint gelukkig zonnig te worden. De Maas ligt er prachtig bij.

Voor de lunch heb ik Sint Odilienberg uitgekozen. Een plek met een omgeving uit het Oud Limburgs fotoboek. Heerlijk om te verblijven en te mijmeren met een glas wijn. Ben je eens in de buurt: ga er eens rondneuzen. Verwacht geen bijzondere dingen, anders dan een omgeving die je de tijd doet vergeten.

Tijdens de lunch word ik- of beter gezegd mijn routeboek- herkend door een echtpaar dat net terug is van een fietstocht over dezelfde route. Dat geeft meteen een band. We wisselen onze ervaringen uit. En dan zwaaien ze mij uit.

Door het Zuidlimburgse landschap ga ik op zoek naar de oevers van de Rur. Het wordt weer koud als de zon verdwijnt. Langs de Rur loopt het pad dat ik ga volgen tot Julich. En nadat de zon weer is doorgebroken, peddel ik de kilometers rustig weg. De dagteller stopt bij 132 kilometer als ik arriveer bij mijn hotel. Tijd voor verzorging!

Onderweg heb je alle tijd om over zaken na te denken. Je kan er filosofisch van worden. Vandaag is een belangrijk thema “fietstocht” Wat brengt mij ( of “ een mens”) er toe om op een fiets te stappen? En uur na uur de pedalen rond te draaien.

Ik kom tot de conclusie dat ook fietsen een lichte tot zware vorm van verslaving is. De wens altijd te willen weten wat er achter de volgende bocht of bossage is. Altijd toegeven aan de verleiding van de lonkende horizon. Het landschap dat altijd verandert als jij beweegt. Dit is het geheim dat elke mens die graag reist kent.

Het aantrekkelijke van fietsen is dat je doorlopend en direct contact hebt met de omgeving om je heen. Een nadeel als je in de stad fietst tussen de uitlaatgassen van auto’s, maar een absoluut hoogtepunt als je fietst door schitterende streken zoals ik.

Aan de praktische kant is een voordeel van meerweekse fietstochten dat je na afloop -waarschijnlijk de komende 10 maanden- geen ruzie meer zult hebben met de boord maat van het overhemd. En alle kleding zit gegarandeerd eerder aan de ruime dan aan de strakke kant.

Verder is het een genot om na al dat afzien op de fiets elke trap op te kunnen lopen, zonder dat de ademhaling zelfs maar de geringste neiging tot versnelling heeft.

De herkenbaarheid als meerdaagse fietser heeft eveneens voordelen. Je bent dan plotseling lid van de grote familie van de lange afstandsfietsers. Meestal wat verwaaid of verregend ogend, maar altijd elkaar groetend alsof je elkaar al jaren kent.

Toch heb ik ook gemerkt dat het moeite kost om Ingrid, huis en haard te verlaten. Het blijft moed kosten om op een dag weg te fietsen en een tocht te beginnen. Maar het is fijn om te weten dat je na afloop weer meer dan welkom bent.

Voor dit jaar heb ik wel een belangrijk doel om na te streven. Door mijn eindeloos trappen en kilometers te vreten probeer ik Siamcare onder uw aandacht te brengen en u te bewegen om een klein beetje geld af te staan voor mensen met een HIV besmetting. Wilt u meer weten? Stuur dan even een berichtje naar pfaas@me.com.