Dag 7 en 8: Naar de Bodensee

Plotseling ontvouwt zich een mooi panorama. De machtige besneeuwde Alpen. Daarvoor in de laagte de Bodensee. Zonovergoten.

Niet dat ik al snel beneden zal zijn. Want er volgt nog een lange rit langs plaatjes met mooie namen als Bitzenhofen, Oberteuringen, Rammetshofen en Eggenweiler. Telkens verwacht ik de oevers van het meer te zien. Maar dan is er weer een plateau met wijngaarden. Weiter, immer weiter.

Het is zeven uur wanneer ik in mijn hotel in Wasserburg aankom. Ik ben meteen verkocht.

Schlosshotel Wasserburg ligt op een schiereilandje, een landtong die uitsteekt in het meer. Fraaie oude gebouwen. Mooi in de verf en met van die karakteristieke vormen.

Een oud slot is omgevormd tot een aangename verblijfplaats. Lucky! Ik heb een kamer helemaal bovenin het slot. Met een mooi uitzicht op de baai. De zon zakt langzaam over het rustige water. Dat wordt dineren op het terras. Maar eerst een ferme douche om mij te ontdoen van de restanten van een lang dag op de fiets. En niet de vergeten: de dagelijkse wasbeurt van de kleren.

In twee dagen heb ik een afstand van ruim 240 kilometer overbrugd. Kort voor de Alpen is het handig om de etappes zo te plaatsen, dat ik de dag voor de beklimming van de Alpen op een handige locatie kan overnachten. Niet te ver van de start van de beklimming. Maar zover is het gelukkig nog niet…. De kuiten zijn nog niet op de goede spanning.

Maandagmorgen vertrek ik niet al te vroeg uit Pforzheim. Eerst maak ik nog even een praatje met een fietsend Duits echtpaar. Hun verblijf loopt volledig parallel aan mijn verblijf. Gelijk samen aankomen, gelijk samen vertrekken. Zij vertrekken richting Karlsruhe. De man leest kaart, maar maakt een wat verwarde indruk. Als dat maar goed gaat. Ik vertrek precies de andere kant op.

Het is sterk bewolkt, maar droog. Langs de oevers van de Wurm is het goed toeven. Fluitende vogels en het geluid van een stromende watermassa. Het parcours herbergt weer heel wat kuitenkriebelaars, kuikenknijpers en kuitenbijters. Met als hoogtepunt de beklimming van de Swabische Alb. Maar die komt pas tegen het eind van de dag.

In Weil der Stadt is de geboortestad van Johannes Kepler, een baanbrekend astronoom. En dat willen ze weten. Een standbeeld op het stadsplein en overal in de stad en omgeving werk dat verwijst naar de wetten van Kepler. Reden om even rond te kijken en dan gelijk ook maar de lunch te gebruiken.

Een stuk verder-Bij de golfbaan van Ehingen- kom ik een wat oudere Duitser op de fiets tegen. Hij zoekt- net als ik de juiste weg naar Tubbingen. We vinden een oplossing. En dan duik ik Naturpark Schonbuch in. Het bospad is een net niet te scherpe afdaling. Kilometer na kilometer gaat het in snelle vaart. Het mooie bos schiet aan mij voorbij. Ik ruik het boeket van de bomen en hoor de bosgeluiden. Mooie route.

Het is toch al laat in de middag als ik Tubbingen binnenrij. Hier eerst even wat nuttigen. Want er wacht nog de beklimming. Flink werken om boven te komen. Fysiek ervaren wat er bedoeld wordt met het spreekwoord: er tegenop zien als een berg. Maar het geeft een voldaan gevoel als de top wordt bereikt.

Het is inmiddels wel koud en nat geworden. Dus aan het regenjack. Ik moet nog een kleine 20 kilometer. Gelukkig licht dalend. Om acht uur arriveer ik in mijn hotel in Gammertingen . Douche pakken en dan aan het diner.

De eetzaal is de plaatselijke ontmoetingsruimte. Hotelbaas en -bazin hebben meer belangstelling voor voetbal op tv dan voor hun gasten. Een traag werkende serveerster beweegt door de zaal. Geen talent helaas. Ze vraagt niets, maar heeft als tactiek om bij mijn tafel te gaan staan, mij aan te kijken, kennelijk in de hoop dat ik het initiatief neemt om een bestelling te doen. En hoewel 90% van de communicatie volgens deskundigen via lichaamstaal plaatsvindt, is het niet erg service gericht. Iedere werkgever krijgt de werknemer die hij verdient!……

Snel terug naar de kamer voor Amusca overleg. Amusca gaat kippenmest omzetten in voedsel voor kippen. We ontwerpen daarvoor een best complex apparaat. Walter is bezig met een monniken klus: Elk onderdeel en proces moet goed worden beschreven en doorgerekend. Met een tevreden gevoel sluiten we de gesprekken af. We maken echt vorderingen!

Het is zes uur in de morgen als ik verfrist de ogen open. Fijn, dan kan ik vroeg op stap. Want het wordt weer een lange dag op de fiets. Plots is het na achten. Ben ik alsnog in slaap gevallen. Snel ontbijten. Maar al met al stap ik pas rond half tien op de fiets. Onder een stralende zon en naast een kabbelend bergstroompje is het niet verkeerd om op de fiets te zitten. Voor het eerst bekruipt mij een zomers gevoel.

In het mooie Sigmaringen aan de Donau is de baas van een plaatselijk restaurant een andere mening toegedaan: “Waar blijft toch de zomer? Sommige mensen zijn nooit tevreden. Het is een stralende dag. In ieder geval de beste dag van de tocht tot nu toe.

In de middag moet ik nog flink aan de bak. Het is een mengelmoes van tegenwind op de hogere gedeelten en venijnige klimmetjes. Maar opeens is daar het uitzicht op Alpen en Bodensee. Dat maakt alle inspanningen weer goed.

Wat een leuke reacties komen er overigens binnen op de sponsortocht. Uit allerlei hoeken worden spontaan sponsor bijdragen toegezegd. Langzamerhand naderen we al het bedrag van Euro 2.000. Dat kunnen ze in Thailand goed gebruiken. Hartelijk dank!

Het is nu twee jaar geleden wanneer Natasja, mijn oudste dochter, met haar man Jan-Peter en onze kleinzonen Sven en Levi naar Thailand vertrekt. Op een eerdere reis zijn Natasja en JP gegrepen door het Thaise volk en heel in het bijzonder door het werk van Siamcare onder mensen die zelf of in hun familie zijn getroffen door de gevolgen van HIV.

Dat is natuurlijk wel even slikken. Thailand is niet bepaald naast de deur. Het betekent telkens ruim 11 uur vliegen om elkaar te zien. Ingrid en ik zijn inmiddels een paar keer in Thailand geweest en hopen op 17 juni a.s. weer te vertrekken voor een kort familiebezoek.

Wij zijn flink onder de indruk geraakt van het werk dat daar wordt verricht. Eerst denk je nog dat HIV met medicijnen toch geen probleem meer is. En dat klopt, ook in Thailand zijn medicijnen verkrijgbaar. Mits je de weg weet in het doolhof van de gezondheidszorg.

Als je HIV hebt in Thailand heeft allerlei vervelende consequenties. Je krijgt niet langer de gezondheidsverklaring die nodig is om te kunnen werken, Je raakt in een isolement omdat de omgeving je heeft gebrandmerkt.

Een Thaise oma zorgt voor het zoontje van haar inmiddels overleden dochter. Het is even zoeken wanneer Ingrid en ik haar met mensen van Siamcare bezoeken. Tussen verschillende moderne gebouwen, lopen we over een loopplank naar een huisje van planken boven water. Geen meubels. Sinds kort een dak, met dank aan Siamcare. Je moet er niet aan denken hoe dat in de regentijd is geweest.

Ze vertelt dat ze ruim boven de 70 is. Om haar kostje te verdienen maakt ze 7 dagen per week een gebouw schoon. Ze is blij met de hulp van Siamcare voor haar en haar kleinzoon. Hij kan nu naar school en werken aan een betere toekomst. Lagere en middelbare school in Thailand is in principe beschikbaar voor elke Thai. Maar helaas onbereikbaar voor mensen die geen schooluniform en boeken kunnen kopen. Hier geen probleem meer omdat oma en kleinzoon via Siamcare een sponsor hebben gevonden die maandelijks en bedrag overmaakt.

Ik weet dat er nood is over de hele wereld. Maar het komt gewoon dichterbij als je via Natasja en JP persoonlijk in aanraking komt met de problematiek. Met deze tocht probeer ik daarom een klein beetje bij te dragen om het werk van Siamcare onder uw aandacht te brengen.

Heb je een sponsorbijdrage toegezegd: Na afloop van de tocht ontvang je een berichtje met de betaalinformatie.

Wil je een bedrag toezeggen: stuur even een mailtje naar pfaas@me.com)