Langs de mooie oevers van Italiaans water

Vanmorgen lekker rustig aan gedaan. Een licht ontbijt in de schaduw van het hotel. Uitzicht op de besneeuwde bergen. Een tevreden gevoel met de zware Alpen etappe achter mij.

Vandaag staat een afsluitend genietritje van circa 75km op de agenda. Mijn Dolce Vita tocht langs de mooie oevers van Italiaans water.

Ik rij nog even door het mooie Chiavenna. Er wordt hier wat afgekeuveld op de terrasjes. Oogt ook erg gezellig en gastvrij.

Tussen de hoge bergen bij Chiavenna ligt een vallei. Met middenin een rivierbedding vol rotsblokken. Reken maar dat het hier kan spoken. Maar vandaag is het een onschuldig stroompje.
Langs dat waterstroompje en door het breder wordende dal, daal ik af naar het Lago di Mezallo.
Het meer ligt er prachtig glad bij. En de badgasten vermaken zich daar al lekker.

Er gaat iets mis met de versnelling. Ik wil een helling op rijden.
Schakel terug. En direct valt de druk van de ketting weg. Die is er blijkbaar afgegaan. Ik zit met mijn schoenen vastgeklemd in de pedalen. Terwijl ik vruchteloze trapbewegingen maak, begint de fiets slagzij te maken. Met mij er nog op. Een benarde situatie. Maar op het allerlaatste moment lukt het om de schoenen los te krijgen. Gelukkig, want ik heb een hekel aan vallen op een knullige wijze. Nu de ketting weer op de juiste plek te leggen. Krijg je van die lekker schone handen van!
Maar verder niets dan lof voor mijn fiets. Probleemloze kilometervreter, zonder mankementen of lekke banden. Heerlijk!

Niet lang daarna fiets ik langs het mooie riviertje de Adda. Ik hou wel van dat frisse van die bergrivieren. Zeker als de temperaturen oplopen.

De Adda volgend, raak ik aan de noordzijde van het Como meer. In Colico zijn gezellige terrasjes en na 30 kilometer fietsen wordt het tijd voor een kopje koffie. Met flink wat mineraalwater. Want met deze tropische temperaturen verlies je ongemerkt veel vocht.

Colico ligt prachtig aan het water, met een plein, een haventje en leuke terrasjes. Er is hier altijd wat te zien.

Rustig dagje fietsen in Italie betekent niet dat ik gevrijwaard ben van klimwerk. Er zijn ook vandaag een paar venijnige kuitenknijpers. En dat begint al snel na Colico. Met een temperatuur van ruim boven de 30 graden, begin je dat snel zat te worden. Dit is immers mijn Dolce Vita tochtje langs prachtige oevers van Italiaanse meren. Gisteren heb ik meer dan genoeg geklommen.

Maar de klimmetjes blijven gaan en komen. De weg wordt vlak. Dit is een “genieten maar” route langs dat mooie Comomeer. Weldadige tuinen. Bijzondere villas. Watergarages. Die onvermijdelijke trein langs het meer. Haventjes. Terrasjes. En heuvels met fraaie vormen.

Rond Bellano zie ik een perfect terras. Met uitzicht op het meer. Onder prachtige bomen. In de schaduw. Met een lichte bries vanaf het meer is het daar goed toeven voor een lichte lunch. Die bestaat uit een primi platti en verder vooral veel drinken. En ze hebben hier ook smoothies.

Na een uurtje genieten op het terras, zet ik koers naar Varenna. Het is een drukte van jewelste bij het veer. En in die drukte neem ik het verkeerde veer.

Ik blijk op het veer naar Mennaggio te zitten. Waar ik toch echt naar Bellagio moet. Geen nood. Het veer vaart nu eerst naar Mennagio. Dan weer terug naar Varenna en vervolgens door naar Bellagio. Geen straf. Heerlijk in de schaduw over het meer varen.
Ik blijk overigens niet het enige slachtoffer van de veerverwisseling te zijn. Ik denk dat er circa 30 mensen noodgedwongen, maar genietend, dezelfde omweg maken. Ik maak een praatje met de lokale recreatie fietser Georgio. Hij maakt een rondje langs de noordkant van het Comomeer. En dan is het veer echt handig. We delen onze bewondering voor het mooie aan Italie. Hij laat zich minder positief uit over de mores van zijn landgenoten. Veel tijd voor een toelichting op die opmerking is er niet. En misschien is dat maar goed ook.

Na Bellagio volgt de laatste klim van de tocht. Kost heel wat zweetdruppels bij deze tropische temperaturen. Gelukkig zijn de bidons aan het begin van de klim nog vol….

Weer volgt een fraai stuk weg langs de schaduwrijke (west) kant van de oostelijke tak van het Comomeer. Eigenlijk heet het hier al Lago di Lecco. Een aaneenschakeling van strandjes, haventjes en terrasjes! Ik weersta alle verleidingen en fiets in een rustig tempo verder.

Lezers van eerdere verslagen weten dat ik het niet zo heb op het rijden met de fiets door tunnels. Vervelelend is dat ik er vandaag maar liefst 2 voor de kiezen krijg. Eerst 2200 meter, dan nog eens 1700 meter. Het is stoffig. Het ruikt naar uitlaatgas. Mistig. En best koud. Het naderen van een auto maakt een hels kabaal. Als de koude lucht plaats maakt voor warmte, weet je dat het einde van de tunnel nadert.

En dan ben ik bij Lecco. Einde van het Comomeer. Begin van het Lago di Garlate. Ook al zo’n juweeltje. In Garlate staat mijn hotel. Ook na een Dolce Vita tochtje heb ik sterk de behoefte om het stof af te spoelen. Na de douche staat het diner op het programma.

Het ristorante van mijn hotel in Garlate heeft een bijzonder team. Ik heb toch al heel wat restaurants bezocht. Maar hier werkt een team dat zo in de show kan bij Mr Bean of Monty Python. Als gast kan je er eerst geen touw aan vast knopen. Geen idee hoe het hier werkt en wie hier de leiding heeft.

De bediening bestaat uit wat oudere heren. Ze schuivelen voort als een soort robots. Lopen licht gebogen. Vermijden elk oogcontact. Heten je niet welkom.

Van verschillende kanten verschijnen er, als door een onzichtbare hand gestuurd, zaken op mijn tafeltje. Zonder begroeting. Zonder toelichting. Dan door de een. Dan door een ander. En dan beschik ik over een prosecco. Brood. Een mes en een vork. Een servet. Balletjes met de uitstraling van bitterballen. Met verbazing kijk ik de zaal rond.

Een van de mannetjes blijkt toch te kunnen praten. En ik geef hem het gewenste menu door. En daarna verschijnen er weer zaken op mijn tafel. Gebracht door robotten. Heel bijzonder!

Dit is mijn laatste etappeverslag. Hier ligt het einde van de route. Ik heb totaal 1202 kilometer afgelegd. Morgen stap ik in Lecco op de trein naar Malpensa. Vandaar vlieg ik terug naar huis. De fiets wordt maandag of dinsdag hier opgepikt en volgende week thuis afgeleverd.

Iedereen die de moeite heeft genomen om deze aanschakeling van feitjes en verhaaltjes te volgen: bedankt voor de belangstelling. De positieve reacties waardeer ik heel erg.

Wat ik bovenal waardeer is de bereidheid om een sponsor bijdrage te doen. Want dat was het uiteindelijke doel van de tocht. Aandacht vragen voor het werk van Siamcare en zo mogelijk het inzamelen van sponsorbijdragen.

Met die bijdrages kan Siamcare in Thailand weer jonge en oude mensen een stukje verder helpen in een leven dat getekend is door de gevolgen van die verschrikkelijke HIV besmetting.

Als u dit na afloop van de sponsortocht leest en alsnog een bijdrage wilt doen. Stuur dan een berichtje naar pfaas@me.com en ik zorg dat uw bijdrage op de juiste bestemming komt.