Dag 5 en 6: Schwabenheim -Blaue Adria-Pforzheim

Zondagmorgen om 3 uur heb ik nog geen oog dicht gedaan. Ik dacht een rustig hotel te boeken. In een groene omgeving. De “Blaue Adria” noemen ze dit.

Dat klinkt niet slecht voor iemand die na een dag fietsen best een goede nachtrust kan gebruiken. Maar het lijkt erop dat de naam meer slaat op de wilde feesten die aan de Adriatische kust plaatsvinden, dan aan de rustig kabbelende zee die ik voor mij zie.

Hotel Dalstein is kennelijk “top of the bill ‘ voor lokale trouwlustigen. Nu gun ik iedereen een fijne gezellige bruiloft. Er zijn maar liefst 3 bruiloftsfeesten aan de gang, als ik aankom. Allemaal vrouwen in prachtige jurken en mannen in black tie kostuums. En dus een bezwete en vermoeide fietser.” Underdressed” zullen we maar zeggen. Maar de receptioniste verblikt of verbloost niet. En ik krijg een mooie kamer.

Na een heerlijke douche ga ik op zoek naar eten. Dat valt niet mee. Want alle zalen lijken bezet door vrolijke bruiloftsgasten. Toch maar een ober aanschieten.

Hij loodst mij een eetzaal in. Andere gasten dan bruiloftsgasten zijn er kennelijk niet. Ik zit alleen in de zaal. Maar stil is het er echt niet. Want een dweilorkest staat aan de andere kant van de muur. En zo luid te horen, dat de ober en ik ons alleen luid roepend verstaanbaar kunnen maken. En waar is waar, onder de klanken van de ene na de andere schlager, krijg ik zowaar een fantastisch diner voorgeschoteld.

Na het maal, spoed ik mij weer naar boven voor contact met het thuisfront. Ik doe mijn verhaal. Op de fiets was het crisis vandaag. De 101 kilometer van Schwabenheim naar Altrip heb ik zeker niet op souplesse uitgereden. Voor Siamcare en vaderland gezwoegd zullen we maar zeggen. Zowel zitvlak als de benen hadden er vandaag geen zin in. Weg was de soepele tred en de goede zit op het zadel. De benen weigerden na iedere vierde omwenteling. Raadselachtig, maar waar.

Ik zal er verder geen woorden aan vuil maken. Maar vandaag was het gewoon hard werken voor het sponsorgeld. Thuis wordt er voorzichtig geïnformeerd naar de dag van morgen. Maar dat zien we morgen wel weer. Ik sta altijd verbaasd hoe een menselijk lichaam zich kan herstellen.

Dan maar starten met de voorbereiding voor de rit van morgen. Ik boek een hotel in Pforzheim. Een rustig zondags ritje van 100 kilometer. Dan pak ik Mio. Ik praat haar altijd even bij over de route van morgen. En zorg dat ze voldoende energie heeft om mij morgen op het juiste moment de details te laten vertellen. Maar ik mis het oplaadsnoertje. Mio kan ik dan niet updaten of opladen. Probleem!

Ik ga op zoek naar GPS apps die ik op mijn mobiel kan gebruiken. Na flink zoekwerk slaag ik er in om de navigatie voor de rit van morgen op orde te hebben.

Het is inmiddels donker geworden. De kamerverlichting is aan. Het is warm in de kamer en de ramen staan open. En dan zie ik tot mijn schrik overal in de kamer grote zwarte plekken waarop zich honderden vliegjes bevinden. Eendagsvliegen, muggen en ander gespuis is op het licht afgekomen terwijl ik geconcentreerd bezig was. Ik doe normaal geen vlieg kwaad. Maar dit is te dol.

Als de kamer een beetje gereinigd is van de vliegen, wordt het tijd om te gaan slapen. Maar het feest is nog in volle gang. Schlagers en bassen vliegen door mijn kamer. Niet echt ideaal om te slapen. Pas om 3 uur zijn alle bruiloftsgasten kennelijk tevreden. En stopt het orkest. Het einde van een lange dag en eindelijk verkas ik naar dromenland.

Om 8 uur word ik wakker. Ik kijk naar buiten. De zon straalt. De kou is verdreven. Na het ontbijt vertrek ik in het zomertenue van de fietser. Verdwenen zijn alle muizenissen van de zaterdag. Het gaat gewoon weer lekker.

Voor ik er erg in heb, sta ik mij te verwonderen bij de dom van Speyer. Met prachtig plein.
Dan weet verder. Altijd maar weer verder. Over de Rijnbrug een groen landschap in. Een machtige aaneensluiting van bossen en graanvelden. En overal fluiten de vogeltjes.

Net voor Bruchsal komt het moment dat de maag zo begint te knorren dat de eerste de beste aanbieder van eten en drinken een klant krijgt. En zo komt het dat ik even later aan een schnitzel zit, die zo vet is, dat het gewoon niet om aan te zien is. En dat voor een halve vegetariër. Maar hij smaakt perfect. Ligt dat aan de schnitzel of aan mijn trek?

De eiwitten en vetten landen goed. Want na kort te hebben genoten van het mooie Barokslot van Bruchsal, volgt een opeenvolging van kuitenkriebelaars, kuikenknijpers en -eerlijk is eerlijk- zelfs kuitenbijters. Bij die laatste categorie gaat het over een lange helling, met de lichtste versnelling en maximaal gebruik van de longinhoud. Wel een mooie route! Schitterende molshopen en vergezichten.

Ik beloof mijzelf een cappuccino, met flink wat mineraalwater in Bretten. Wat een gelukkige keuze. Ik kom uit op een prachtig Schwabisch plein. Mooie terrasjes. Er omheen mooie panden. Ben je in de buurt van Bruchsal. Ga hier rustig een terrasje pakken.

Ze zijn hier erg trots op Philipp Melanchton. Die is hier lange tijd geleden geboren. Maar dat zijn ze hier niet vergeten. Want prominent gesitueerd aan het dorpsplein is het Melanchton museum. En voor degenen die het niet (meer) weten: Philipp was de rechterhand van Maarten Luther.

En na een heerlijke rit daal ik af naar Pforzheim. Een hotel zonder dweilorkesten, schlagers en diep dwepende bassen. Wat zal ik slapen vannacht!