Dag 3 en 4: Donkere wolken: Julich- Andernach- Sch

Je treft mij vrijdagmorgen aan op een terras in Andernach.. Een mooi uitzicht over de Rijn. En de zon schijnt. Het is nog vroeg in de morgen. Ik geniet van een ontbijtje en blik tevreden terug op de dag van gisteren.

Donderdag kort voor 9 uur vertrek ik uit Julich. Mio - de eigenzinnige dame op het stuur die mij de weg wijst- heeft er zin in. Ze heeft een mooie route in petto.

Ze voert mij lange tijd langs de Rur. Groen en glooiend. Met een wegdek maar zelden een aanslag pleegt op mijn zitvlak. Dat nodigt dus uit tot een strak tempo.

De Rur route verlaat ik bij Duren. Korte tijd later arriveer ik in een goed verzorgd bos bij Niederau met als hoogtepunt het Schoss Burgau . Ik kijk even rond op de binnenplaats. En tref daar een slaperige meneer en mevrouw Eend aan. Die kijken niet op of om en slapen rustig verder. Ik schiet een paar foto’s en vervolg dan mijn weg.

Als ik het bos uit kom, wacht mij een echte kuitenknijper. Ik moet echt mijn best doen om boven te komen. Gelukkig duurt het nog een paar dagen voor ik de Alpen over moet.

In Zulpich drink ik een cappuccino. Ondertussen wordt de lucht achter mij steeds donkerder en dreigender. Ik voel al snel druppels. Ik besluit bij de lokale bakker wat proviand in te slaan. En nuttig de lunch op de fiets.

De wind trekt behoorlijk aan. Voor mij uit de goede richting. En dan gaat het in vliegende vaart door de korenvelden, bossen en plaatjes. Mio laat zich ook daar van haar beste kant zien.Geeft aanwijzing na aanwijzing. We worden een echt team.

Het wordt zo donker dat mijn fietslamp zo nu en dan spontaan aangaat. Maar wonder boven wonder blijft het droog. En heel soms klaart het even op.

Soms zie je wonderlijke menselijke bouwsels in het landschap. Zo staat in de buurt van Euskirchen een viaduct. Als fietser ga je verplicht onder het viaduct door. Maar er loopt geen weg naar toe of af. Het viaduct staat eenzaam in het landschap. Als herinnering aan een ontwerpfoutje of als voorbode voor de weg van de toekomst.

Voor ik aan de afdaling naar het Rijndal kan beginnen zijn er een paar kuiten kriebelaars. Het blijven natuurlijk hellingen, maar ze zijn hier nog goed te doen.

En dan gaat het 10 kilometer naar beneden. Afdalen is best leuk om te doen. Ik bereik de Rijn bij Remagen. Nog ruim 20 kilometer en dan ben ik ondanks de doorlopende dreiging droog in Andernach aangekomen. Een rit van 121 kilometer. Tijd voor de douche en enige versnaperingen.

In het hotel volg ik het familienieuws. Natasja en Sven zijn op weg naar Schiphol. De vlucht naar Bangkok vertrekt vanavond. Ik heb zondag al afscheid genomen. Niet voor lang, want binnenkort hoop ik ze weer te zien!

De ene avond werk ik de blog bij, de andere avond besteed ik aan Amusca. Donderdagavond overleg ik met Walter over onze Amusca plannen. De wondere wereld van de insecten heeft grote potentie. Allen moeten we allerlei details bespreken en uitwerken voordat we echt aan de slag kunnen met onze start up.

En dan is het vrijdagmorgen op een zonnig terras. Maar kort na mijn vertrek uit Hotel Villa am Rhein is de zon al verdwenen. De wolken worden steeds dreigender. Er is geen ontsnappen aan. In Koblenz begint het al flink te regenen.

Fietsen door het Rijndal is een aanrader. Er loopt over tientallen kilometers een fietspad direct naast de rivier. Maar zoek wel een mooie dag uit. Liefst met de wind in de rug. Een dergelijke dag is onvergetelijk. Want het blijft een mooie streek. En je kan alleen al uren kijken naar de manoeuvres van de schepen. Zwoegend stroomopwaarts en soepeltjes voortglijdend stroomafwaarts. Vooral het uitwijken in de vele bochten is bijzonder om te zien.

Maar vandaag is het helaas een wat troosteloze omgeving. Grijs en grauw en wisselend nat en droog. Ik probeer het tempo een beetje hoog te houden, maar dat gaat mij minder makkelijk af dan op donderdag.

Maar er zijn mensen die het echt minder hebben, stel ik vol leedvermaak vast. Zo nu en dan zie ik van die grote groepen toeristen lopen. Zij sjokken achter een vlaggetje aan. Soms kruist mijn blik een toerist die het allemaal te veel wordt. Een die zo met mij zou willen ruilen. De vrijheid van de fiets. Niet die trage tred langs toeristische stands die niet echt interessant zijn. Maar dan wordt hij weer tot de orde geroepen door de gids. Die wil dat iedereen netjes in de groep blijft en luistert naar de uitleg die zo vakkundig is ingestudeerd.

De Loreley is 132 meter hoog. Redelijk hoog boven de Rijn. Op de Loreley staan de Duitse en de Europese vlaggen. Het is een gevaarlijke plek. Veel scheepsongelukken. Niet verwonderlijk want de Rijn is hier smal en er staat een flinke stroming.

Volgens de legende zit er een zingende nimf bovenop de rots. De aanstichtster van al dat kwaad?Ik hoor en zie niets en passeer de Loreley zonder problemen. Maar verschillende toeristen lopen zo omhoog te staren dat ze een gevaar op de weg zijn. Zou het verhaal van die nimf dan toch kloppen?

Waar ik vreselijk om moet lachen zijn al die plekken met Sonne in de naam. Als een naam Sonne, Soleil of zon bevat ben ik altijd een beetje wantrouwig. Meestal beschrijft dat het verlangen van de aanwezigen naar de zacht warme stralen van onze huisster. Maar ook vandaag zit dat er voor ons allemaal niet in.

Aan het einde van de dag arriveer ik in mijn hotel in Schwabenheim. Een rit van 111 kilometer.

Een plaats net ten zuiden van de Rijn in een glooiend landschap. Een opmerkelijke naam. Wie zijn toch de Schwaben die hier hun huis hebben?

Ik vraag het de ober. Die heeft die vraag vast eerder gehoord. Trots vertelt hij dat Schwaben een gebied is in Zuid-Duitsland, dat in elk geval de oostelijke helft van Baden-Württemberg en een strook Beieren ten westen van de Lech omvat. Het is vernoemd naar de Sueven, een West-Germaans volk dat rond het begin van de jaartelling tussen de Rijn en de Oostzee verbleef.

Natuurlijk check ik dat verhaal nog even na op wikipedia. En wat blijkt. De Sueven zijn al lang geleden lekker naar Spanje en Portugal vertrokken. Kan ze geen ongelijk geven na een dag als vandaag. Vandaag is Schwabenheim wel de “heim’ van een verdwaalde fietser. En die gaat vroeg op 1 oor.